Posts

Waarom niet?

Afbeelding
Ik zou graag bloeddonor willen zijn, maar dat kan niet. Je moet daarvoor namelijk minstens 50kg wegen en ik weeg regelmatig minder. Toen ik het eindelijk voor elkaar had om boven de 50 te komen (geloof me, aankomen is voor sommigen van ons net zo moeilijk als afvallen voor anderen!) bleek mijn hb structureel te laag. En dan kan het dus ook niet.  Ik baal daarvan. Toen ik het daar met iemand over had vroeg diegene waarom ik eigenlijk zo graag bloeddonor wil zijn. Ik was verbaasd over die vraag, want voor mij was dit zo klaar als een klontje. Bloed doneren is een supermakkelijke manier om anderen te helpen. Om levens te redden zelfs! Waarom zou een mens dat niet willen?  Ik kan daar werkelijk geen goede reden voor verzinnen. Je kunt zelf ook zo makkelijk in een situatie terecht komen dat je bloed nodig hebt; na een ongeluk, operatie, heftige bevalling, noem maar op, het kan zomaar gebeuren dat je wat extra bloed nodig hebt en dan is het wel zo prettig dat er iemand zo vriende

3 kinderen, 2 banen en een pup! Hoe dan?

Afbeelding
Het is al even geleden dat ik een blog maakte, ik had het namelijk druk. Nu heb ik het altijd wel druk als alleenstaande moeder met 3 kinderen en een baan, maar daar is een puppy bijgekomen! Toen ik vertelde dat ik een straathondje uit Curaçao zou adopteren, zei mijn moeder "weet je wel waar je aan begint?? Het is veel werk en je hebt het al zo druk en zoveel aan je hoofd!" (Mijn moeder ziet vaak beren op de weg die ik niet zie) Maar ik wist waar ik aan begon, ik wist namelijk dat ik blij zou worden van een hond en er energie van zou krijgen.  En terwijl ik aan het wachten was dat het hondje over mocht vliegen kreeg ik een baan aangeboden! Het was een superleuke baan, maar het was nog niet zeker of het tijdelijk zou zijn of niet en maar 1,5 dag, dus mn huidige baan opzeggen was geen optie. Nou ja, dacht ik toen, dan doe ik dat er wel bij. Het paste precies!  Dus nu heb ik ineeens 3 kinderen, 2 banen en een puppy.. Oeps!  Maar wat word ik hier blij van! Ik heb het

Knap waardeloos

Afbeelding
"Niet al het leed laat zich weg toveren, soms is het leven gewoon waardeloos"  Deze quote las ik vandaag op facebook en laat het nou net aansluiten bij mijn beleving op dit moment. Ik ben van mezelf een heel positief ingesteld persoon. Ik zoek altijd naar het positieve in mensen en situaties. Dat kost me geen moeite, dat gaat vanzelf. Ik denk dat dat een karaktertrek is die ik van mijn vader heb. Ik ben er in ieder geval heel blij mee.  Ik heb genoeg dingen mee gemaakt waardoor ik een stuk negatiever in het leven zou kunnen staan, maar dat past me gewoon niet. Ook de zin "waarom moet juist míj dit overkomen?" Heb ik nooit begrepen (waarom niet? denk ik dan). Maar dat neemt niet weg dat het leven soms gewoon moeilijk is.  Soms zie ik het ook gewoon niet meer zitten allemaal en denk ik "wanneer wordt het nou eens makkelijk?" Vooral als het met één van mn kinderen niet goed gaat, vreet dat aan me. Ik vind het erger als het met één van hen niet goe

Ochtendwandeling? Ik??

Afbeelding
Vanmorgen ging mijn wekker vroeger dan anders. Ik drukte op snooze en viel meteen weer in slaap. 5 minuten later ging hij weer. Ik drukte weer op snooze, draaide me om, trok het dekbed nog even lekker om me heen en doezelde bijna weer weg, toen ik ineens dacht 'wacht eens even, waarom gaat die wekker eigenlijk zo vroeg?' Meteen een stuk wakkerder gingen m'n gedachten terug naar gisteravond. Ik was ergens op facebook een artikel tegen gekomen over hoe gezond ochtendwandelingen zijn. Er waren heel veel voordelen en het beste was om 's morgens een half uur te gaan wandelen en dan te beginnen voordat de zon op kwam. Het leek me gisteravond een geweldig plan. Dàt zou ik gaan doen en ik zou me heel de dag energiek voelen! Ik checkte hoe laat de zon op zou komen en of het niet zou gaan regenen -want dat leek me toch wel al te gortig- en zette m'n wekker. En nu lag ik hier dus in mijn warme bed en vroeg me af of ik gisteravond niet een wijntje teveel had gedronk

Blue monday of een medaille?

Afbeelding
Geen blue monday voor mij vandaag. Ik had een blue vorige week. Ben nu gelukkig weer bovenwater. Echt geen zak aan om je (behoorlijk donker)blue te voelen kan ik je vertellen.  Gelukkig gaat alles voorbij, dus dat ook. Nu is alles weer een stuk zonniger in mn hoofd.  Vandaag was ik weer aan het proberen de kinderen aan het onderwijs te krijgen. Ik heb 2 pubers die de helft van de tijd doen alsof ze een les online volgen, maar eigenlijk alleen maar naar het scherm staren (of nog erger, totaal wat anders doen). Ik heb ze verboden om hun telefoon erbij te houden tijdens de lessen, want anders zaten ze vooral zeer intensief te appen over van alles maar niet over de lesinhoud. Nu ben ik uiteraard een zeer stomme moeder dat ik ze dat verboden heb, want hallo! Je kan niet zonder telefoon hoor tijdens je online lessen op de laptop🙄🙄 En dan heb ik ze óók nog eens vertelt dat ze zich aan moeten kleden!! Nouuuuu, waar slaat dàt nou weer op??? Dat ik geen zin had om de hele dag tegen

Autorit, vogels, fantasie en mieren

Afbeelding
Timo zit op een school voor speciaal onderwijs in een dorp 20 km verderop. Omdat het speciaal onderwijs is zou hij met een busje naar school gebracht kunnen worden, maar ik vind het leuk om hem zelf te brengen en te halen. Je kunt in auto's namelijk hele fijne gesprekken voeren en je hebt tijd om naar elkaar te luisteren en als het nodig is eens goed door te vragen.  Er zijn wel strenge radio-regels in de auto, die niet helemaal eerlijk zijn, maar ja, die heeft Timo bedacht. Hij luistert namelijk graag naar 3fm en ik liever naar Qmusic. Daarom heeft hij bedacht dat we elke ochtend 3fm luisteren, behalve op woensdag, dan mag ik naar Qmusic luisteren. Gelukkig rijd ik, als ik hem op school heb gebracht, nog een half uur door naar mijn werk, dus heb ik nog tijd zat om in m'n eentje hardop te lachen om Mattie en Marieke van Qmusic. Als Timo en ik naar school rijden, ongeveer 30 minuten door de polder, kijken we ook altijd naar de vogels. Er zijn er een heleboel hier in

Voor altijd mijn kleine baby; het verdrietige verhaal van Thijmen.

Afbeelding
Over 3 dagen is het 17 oktober. De dag in 2007 dat Thijmen geboren werd èn overleed.  Ik denk vaak aan Thijmen, bijna elke dag, in ieder geval elke week wel een keer.  Niet vervelend of verdrietig, hij komt gewoon in mijn gedachten voor. Maar de dagen (weken) voor 17 oktober altijd nog meer. En in die dagen heb ik het wel moeilijk.  Dit is het verhaal over Thijmen.  Nadat we een supervrolijke en makkelijke dochter (Sasja) hadden gekregen, was ik al snel weer zwanger. Dolblij was ik, want het was een droom van mij om meerdere kinderen dicht achter elkaar te krijgen. De zwangerschap verliep goed. Tenminste, dat dacht ik. Maar op een dag belandden we in een nachtmerrie.. Er werd een echo gemaakt. Daar hadden we zin in, want het is hartstikke leuk om even naar de baby te kunnen gluren. Ik voelde me goed, we maakten ons nergens zorgen over. Maar de echoscopiste bleef erg lang stil en daarna zei ze dat het niet goed was wat ze zag. Er zat vocht in het buikje van de baby op plekken waar het n